مهتاب دلتنگی

گاهی وقت ها چنان دلم از آدم ها میگیرد که مثل اینکه تفنگ چوبی بچه‌گی ام را شکسته باشند. دنیای عجیبی داریم . آدم هایش چه زود فراموششان میشود دیروز را .

شبی چون الان دلم از من گلایه میکند و به نظرم حق با او باشد. مگر آخر چقدر می شود هی توقع نداشت . مگر آخر چقدر می شود کوله پشتی بی‌خیالی را برداشت و میان کوچه ی دلتنگی درب دل ری‌را را زد؟

وای ری‌را ! ببخش که دل کوچک تو را هم تنگ فشرده‌ام به خوناب دلتنگی هایم.

ببخش که تمام ناتمامم شده‌ای میان بهانه‌جویی های این دل ناصبورم .

آی ری‌را ! به جانت که جانم شده‌ای .

به تمام رخ مهتابِ همین الان که خیره به چشم هایش می‌نگارم،قسم که دلت پناه خستگی هایم است .

ری را من میان دست‌هایت عاشقی می‌خوانم و میان لبهایت چه آرام میمیرم . من از خود میروم و میشوم تمامِ تو .

و چه دلم تنگ بود امشب .

ری را چقدر تو را امشب کم دارم .

کاش بودی و آغوشت می‌شد تمام داشته ی امشبم .

کاش آرام میان سینه های تو از دلتنگی هایم میگفتم و صدای قلبت را مرهم زخم های دنیا میکردم .

کاش چشم های بسته‌ات را می بوسیدم و گم می شدم میان آن موج گیسویت .

چقدر بی تابم امشب .

ری‌را آسمان را گفته‌ام سلام‌ات رساند. گفته‌ام بگویدت دلم تنگ است چون تُنگِ کوچک ماهی قرمز هفت سین .

گفته ام بگویدت که دوستت داشتنت چقدر شیرین است.

بگویدت که نگارِ نگاره‌های دل تَنگِ زریر شده‌ای .

بگویدت که چقدر دوستت دارم .